Biz henüz "ö" sesindeyiz. Bugün hece ve sözcük çalışmalarımıza devam ederken sıra öl hecesi ve sözcüğüne geldi. Yazdık okuduk. Ama bir kızım beğenmedi. "Neden ölelim öğretmenim?" dedi. Haklı çocuk. Hemen onu aldık "ölme" yaptık. Bu -me ve -ma olumsuzluk ekleri bizim huysuzlarımız. Hiçbir şeye izin vermiyorlar diyerek keyifle kullanıyoruz onları. Ölme yazınca 10 Kasım için ezberledikleri minik şiiri hatırladılar. Hemen "Ata'm sen ölmedin" yazdık tahtaya. Onlar deftere yazarken de aklıma bir afiş hazırlamak geldi.
Rulo kağıdımızı uzunca kesip masaya serdim. Tabii hepsi merakla üşüştü başıma. Sonra cümlemizi kırmızı keçeli ile kağıdın ortasına büyükçe yazdım. Ardından herkes sıraya girdi ve keçeli kalemle cümlemizi kağıdın her yerine yazdı. Elbet bir süre sonra baktım sıra işi uzayacak herkes bulduğu bir boşluğu kullanarak yazdı.
Her cümleyi mavi renkli bulutlar içine aldım. Ardından Atatürk çıkartmalarını afişimizin her yerine yapıştırdık. "İşte Atatürk'ümüz! O bizim Atatürk'ümüz!" nidaları eşliğinde fotoğrafları da kalp içine aldık ve afişimizi tamamladık.
Ardından da afişimizi gururla Atatürk köşemizin üst tarafına astık.
Elbette basit belki paylaşmaya değmez bir etkinlik olduğunu düşünebilirsiniz. Ama paylaşmamın sebebi basit bir sözcüğü bile sınıf içinde keyifli ve verimli bir çalışmaya dönüştürebileceğimizi anlatmak. Bu sadece basit bir örnek. Üstelik sınıflara hazır afişler asmak yerine poster ve afişleri çocuklarımızla birlikte oluşturmak dikkat çekme ve kalıcı öğrenme için çok daha etkili ve verimli oluyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder